Santa Claus in Varanasi

Lieve allemaal,

Zondag 20 december, zo hebben we ons voorgenomen, wordt onze eerste echte vrije dag. Zelfs niet lunchen op school maar uitsluitend doen waar we zelf zin in hebben. We bezoeken op het universiteitsterrein, een oase van rust, de prachtige Shiva tempel. Een heilige plek met een mooie sfeer.

Maandag begint met een koudegolf. De voorspelling Is dat deze een week zal aanhouden. Normaal gesproken hebben de scholen geen kerstvakantie, maar vanwege de extreme kou zijn de scholen deze week gesloten. Extreme koude wil zeggen, dagtemperatuur van 13 graden, nachten van 6. Op straat zie je dan veel vuurtjes van gedroogde koeienmest en mensen met dikke dekens om en kinderen op blote voeten. Lex heeft ook last van de koude en blijft de volgende dag met lichte temp thuis. In de hotelkamer houden we de jassen aan. Gelukkig zijn de dekens warm dus slapen we goed.

Alleen al door het feit dat je blank bent, maakt dat mensen hier je een bijzondere behandeling geven. In het dorp mogen we een toespraak houden als gast. Op kerstavond zijn we uitgenodigd bij een kerstviering op een andere school. Daar zitten we op de eerste rij naast de notabelen, mogen prijzen uitreiken en weer een toespraak houden. Zo gaat dat steeds, dat geeft een wat opgelaten gevoel.

Lex mag op de kerstviering van “onze” school Santa Claus zijn, een soort kerstman. Kerstmis wordt dus wel op school gevierd . Het is dan gewoon een gezellig feest met zingen en dansen. De kerstman mag de grote trom roeren. Er is geen enkele relatie met de christelijke viering dus ook geen kerststal.
Kerstmis is geen officiele feestdag in India. Grote winkels en banken zijn gesloten maar verder gaat alles gewoon door. Zo ook in ons hotel, waar bouwvakkers met zakken cement de de trap op sjouwen. Het zijn tengere mannen die gebukt gaan onder de zware last. Het doet schrijnend aan om deze mensen zo te zien zwoegen voor een hongerloon van twee of drie euro per dag. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld en het is goed om daarvan bewust te blijven.

Op deze avond gaan we met vieren uit eten. Het eindigt met een avontuur dat lijkt op een kermisattractie. We namen gewoon een taxi, een tuk tuk, dat zijn kleine karretjes met de bestuurder voorin, en als je flink propt kunnen er nog vier passagiers mee. Het was echt dwaas. Asha, Pierre en wij twee zaten net toen het avontuur begon. In de steegjes van nog geen twee meter breed, met koeien, wandelaars, vele fietsers, plastic zakken met afval, daar reed de driver met topsnelheid naar de grote weg. Daar was het verkeer nog erger. We lagen krom van het lachen, lachen uit ongeloof dat dit mogelijk was, lachen vooral uit angst. Iedereen rijdt door elkaar heen en toch gaat het steeds goed.

Vrijdag zouden we met de hostelgirls naar de bloemen tentoonsteling gaan op het universiteits -terrein. De kinderen waren nog niet klaar, dus aanmoedigen om op te schieten, zich warm aan te kleden met muts, sokken en schoenen. Eindelijk, na 45 minuten, vertrok een lange, kleurige rij van 22 kinderen. Pierre voorop, Netty in het midden en Lex achteraan, zo wurmden we ons door het drukke verkeer, een hele verantwoording. Duizenden mensen op de tentoonstelling maar gelukkig veel mooie bloemen.

Veel groetjes voor iedereen en een happy and healthy new-year.